กตัญญูรู้คุณ

กตัญญูรู้คุณ

อย่าได้เลเสียถิ่มผักกะเดาต้นโกโก่ เดอ บาดฮ่าได้กินลาบฟานยังซิได้แล่นหา

บาดได้กินบาบปลายังสิได้นึกพ้อ คนิงโอ้เมื่อลุน

ยามเมื่อเฮาเซาห้องเมืองหลวงอุทรเทศ เขตบ่กว้างในท้องแคบจั่งโถน

เฮาเอาหัวซุกหม่นซ้นอยู่ในอุทร บ่มีบ่อนยืนท่าเดียวบ่มีย้าน

คันภายในท้องมารดาแก่แน่นอั่ง คือดั่งหินก้อนล้านแขนห้อยผูกคอ

มีแต่นั่งจ้อก้อตั้งต่อหายใจ อนามัยความุขบ่มีสบายหายฮ้อน

เว้าเถิงคุณบ่หน่อยหลายประการฉันสิอ่าน คุณพิ่นมีมากล้นทวีล้ำเล่าหลาย

ยามเมื่อลุกย่างย้ายที่ระวังตัว กลัวจักมีแนวต้องโดนตำให้เจ็บแสบ

เกรงว่าลูกในท้องกระเทือนล้มปวดคิง ฯ

…………………….

อันว่าปิตาไท้มารดาทรงเดช ถือเมตตาว่าไว้จิตมั่นเทียงคง

จงจิตตัง กรณัง ยังหามุทิตามาไว้

อุเบกขาวางกางให้ดวงพระทัยแทนผูก ท่านจึงเลี้ยงลูกเต้าเยาว์น้อยใหญ่มา

มารดามีศีล ๕ ทรกรรมทั้ง ๔ ครั้นบ่มีหมู่นี้อย่าหวังถ่อนสิใหญ่สูง

จับจูงไปหน้าวีเฮาเข้าป่า จบเหวียงถิ่นตายจ้อยแต่เหิง

เฮาได้มาเลิงเล่นดูละครโรงใหญ่ เป็นชาติไทยอยู่สร้างเฮือนย้าวสืบสกุล

ก็เพราะบุญเพิ่นเลี้ยงกลิ้งกล่อมถนอมฮัก คราวรู้จักบุญคุณตอบแทนสนองไว้

คุณเพิ่นนอนไฟกล้าเผากายายามเฮาออก ทางปากกรอกน้ำฮ้อนนอนได้ ๗ วัน

คุณเพิ่นพันหมอยาแพทย์ ตำราเป็นไข้

เป็นสุกใสในเนื้อพุพองฝีดาษ โรคกลากโรคเกลื้อนเพียรให้ใหญ่สูง